Германская Усходняя Афрыка

Германская Усходняя Афрыка (ням.: Deutsch-Ostafrika) — германская калонія ў Афрыцы, якая існавала ў 1885—1919 гг. на тэрыторыі сучасных Танзаніі (Танганьікі), Бурундзі і Руанды.

Пачатак калоніі пакладзены ў 1885 годзе, калі германскае кіраўніцтва даравала права на засваенне тэрыторыі для абароны германскіх інтарэсаў кампаніі Карла Петэрса, які ўзначальваў «Таварыства германскай каланізацыі». Пры немцах сталі культывавацца землі, былі пракладзены чыгункі, пабудаваны школы для мясцовага насельніцтва, аднак эканамічнай аддачы ад калоніі Германія так ніколі і не атрымала: Усходняя Афрыка працягвала субсідавацца кіраўніцтвам Германіі. У адміністрацыйным стаўленні кіраўніцтва калоніі абапіралася на сувязі з правадырамі плямёнаў (у першыя дваццаць гадоў каланізацыі немцам увесь час прыпадала душыць паўстанні туземных плямёнаў супраць каланізатараў).

Падчас Першай сусветнай вайны ўзброеныя сілы калоніі (якія складаліся з 3 тыс. еўрапейцаў і 11 тыс. туземцаў) узначальваў палкоўнік фон Летаў-Форбек, які з 1914 г. да 1918 г. з поспехам праводзіў бітвы супраць брытанскіх і партугальскіх каланіяльных войскаў. Пазней ён вымушаны быў адступіць з-за наступлення з боку Бельгійскага Конга і недахопу рэсурсаў. З невялікім атрадам фон Летаў-Форбек прасунуўся да тэрыторыі Мазамбіка і паўночнай Радэзіі, дзе даведаўшыся пра падпісанне перамір’я паміж Германіяй і краінамі Антанты, аддаў загад пра спыненне агню. Першая сусветная вайна была скончана (лістапад 1918 года), а ён стаў, такім чынам, камандуючым адзінага ў каланіяльнай Германіі ўзброенага фарміравання, які не здаўся ворагу. Пазней туземныя воіны, якія ўдзельнічалі ў бітвах Германскай Усходняй Афрыкі, атрымлівалі пенсію ад кіраўніцтваў Веймарскай рэспублікі і ФРГ.

Па Версальскаму мірнаму дагавору 1919 года тэрыторыя Германскай Усходняй Афрыкі была падзелена: заходняя частка адышла Бельгіі (Руанда-Урундзі), невялікі ўчастак на поўдні стаў часткай партугальскага Мазамбіка, і астатняя частка была перададзена ва ўладанне Брытаніі, якая пераназвала калонію ў Танганьіку. Апошняя набыла незалежнасць у 1961 годзе.