Залата Балка

Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Магчымы машынны пераклад, ужыванне ненарматыўнага правапісу або лексікону. Для праверкі ёсць адмысловыя праграмы.

Залата Балка (укр.: Золота Балка) — вёска ва Украіне, у Новаалэксандрыўскай сельскай грамадзе Бэрыслаўскага раёна Херсонскай вобласці. Насельніцтва складае 1681 чалавек. Адлегласць да Новаваранцоўкі складае каля 29 км і пераважна праходзіць па аўтадарозе Т 0403.

Геаграфічнае размяшчэнне і прыродныя ўмовы

Вёска Залата Балка размешчана на правым беразе Кахоўскага вадасховішча. Праз Дняпро мяжуе з Вэрхнёрагачыцкім раёнам Херсонскай вобласці. Адлегласць да Херсона 151 км, да бліжэйшай чыгуначнай станцыі Цік — 30 км, праходзіць аўтадарога Херсон-Днепрапятроўск да якой 10 км. Для тэрыторыі характэрныя балкі. На паўднёва-усходняй ускраіне вёскі балка Балка Залата ўпадае ў раку Дняпро.

Карысныя выкапні

Карысныя выкапні: камень, вапняк, гліна.

Клімат

Клімат умерана кантынентальны, засушлівы. Улетку сюды паступаюць паветраныя масы з Паўночнай Афрыкі, Малой Азіі і Балканскага паўвострава, зімой — масы арктычнага паветра, якія выклікаюць раннія восеньскія і пазнейшыя вясновыя замаразкі. Пад уплывам азіяцкага антыцыклону пераважаюць вятры ўсходніх кірункаў. Зіма ў асноўным цёплая, маласнежная, восень і вясна часта сухія і сонечныя. Сярэднегадавая тэмпература + 8,8 °C, максімальная + 40 °C, мінімальная да — 21,5 °C. Сярэднегадавая колькасць ападкаў — ад 300 да 401 мм.

Флора і фаўна

Вегетацыйны перыяд цягнецца 200 дзён. Прыродныя ўмовы спрыяюць вырошчванню збожжавых культур, развіццю бахчаводства і вінаградарства. Пераважаюць паўднёвы чарназём з лясной падаплёкай. Стэпі амаль цалкам разараныя.

Стэпавай расліннасцю з’яўляюцца таксама карэнішчавая трава (каласоўнік, пырнік), бабовыя (канюшына, люцэрна), разнатраўе (гваздзік, малачай).

Асноўнымі драўнянымі пародамі з’яўляюцца хвоя, белая акацыя. Лясная расліннасць і хмызнякі растуць на схілах далін, па балках.

Прамысловымі пушнымі жывёламі з’яўляюцца заяц-русак, стэпавы тхар, ліса. У стэпі водзяцца хамяк, крапчаты, шэры суслік. З птушак сустракаюцца чапля, дзікія гусі, перапёлка, дроп, курапатка. У Дняпры ёсць рыба: лешч, карп, судак, сом, карась, таранка, бычок.

Гісторыя

Першае паселішча, што было знойдзена каля вёскі Залата Балка паўстала дзесьці на рубяжы III—II ст. да н.э. у даволі неспакойны час, які настаў пасля паслаблення Скіфскага царства Атэя і для якога характэрнай была барацьба паміж надыходзячымі з усходу сармацкімі плямёнамі і скіфымі і актывізацыя на захадзе кельцкіх і чэцскіх плямёнаў.

Казацкая эпоха

Як паведамляе навуковы супрацоўнік Херсонскага абласнога архіва З.Арлова, тэрыторыя на якой размешчана вёска, доўга існавала «Дзікае поле» і толькі французскі інжынер — падарожнік Боплан, шукаючы месца для будаўніцтва умацаванай крэпасці Рэчы Паспалітай супраць запарожскіх казакоў, выявіў урочышча пад назвай Залатая Даліна.

У першай палове XVI стагоддзя была створана Запарожская Сеч, якая грала вялікую ролю ў барацьбе супраць іншаземных захопнікаў. Запарожцы сталі пачынальнікамі ў справе засялення і гаспадарчага асваення тэрыторыі, паблізу сучаснай вёскі Залата Балка. У аснове эканамічнай дзейнасці запарожцаў было жывёлагадоўля, паляванне, часткова земляробства, рыбалоўства. Пасля руска-турэцкай вайны 1768—1774 гадоў за Кючук-Кайнарджыйскай мірным дагаворам Расія атрымала землі паміж Паўднёвым Бугам і Дняпром. З пашырэннем межаў Расіі, Запарожская Сеч значна аслабла і страціла сваё значэнне перадавога атрада ў барацьбе супраць захопнікаў.

Скарыстаўшыся гэтым, Кацярына II, якая разглядала Запарожскую Сеч як адзін з ачагоў вызваленчай барацьбы ўкраінскага народа ад прыгнёту, дала загад аб разбурэнні Сечы. Гэты ганебны загад выканаў генерал Тэкелі які вяртаўся з турэцкага фронту, і генерал Фёдар Чорба, што быў выкліканы для гэтага з падаўлення паўстанне Пугачова. Царскія войскі акружылі Запарожскую Сеч у 1775 годзе, якая на той момант налічвала невялікую колькасць казакоў. Не маючы сілаў абараняцца, кашавы атаман Пётр Іванавіч Калнышэўскі вымушаны быў здаць крэпасць без бою. Разам са старшыной ён быў арыштаваны і па прапанове Пацёмкіна сасланы пажыццёва ў Салавецкі манастыр, дзе ён памёр на 113 годзе жыцця ў 1803 годзе. Запарожскае войска было абвешчана распушчанымі. Зямлі Запарожскай Сечы царскі ўрад пачаў раздаваць памешчыкам, а казакоў запрыгоньваць. Гэта прывяло да ўцёкаў 5 тысяч запарожцаў на падуладную тэрыторыю Турцыі ў вусце Дуная, дзе яны заснавалі Задунайскую Сеч.

Пасля ліквідацыі Запарожскай Сечы на месцы цяперашняй тэрыторыі вёскі Залата Балка стаяла некалькі зямлянак былых запарожцаў, якія жылі за кошт земляробства і рыбалоўства.

Перыяд расійскай акупацыі

XVIII стагоддзе

У 1780 годзе ў вёсцы было 10 двароў і 50 «душ». У канцы XVIII стагоддзя пачалося інтэнсіўнае засяленне паўднёвых стэпаў Украіны. Царскі ўрад імкнулася як мага хутчэй засяліць нізоўі Дняпра і ўкараніць тут прыгонніцкую сістэм, таму раздаваў рускім памешчыкам, чыноўнікам і афіцэрам велізарныя зямельныя плошчы. Попыт на пшаніцу, воўну і іншую прадукцыю сельскай гаспадаркі прыцягваў на поўдзень усё новых і новых людзей, якія сяліліся на свабодных землях і заводзілі гаспадаркі.

У 1785 годзе землі былі аддадзены пляменніку Пацёмкіна, генерал-паручніку Энгельгарду («Залаты», так званая вёска ў звестках Екацярынаслаўскай межавага канторы, с.145) атрымаўшы зямлю, памешчыкі перасялялі сюды сваіх прыгонных з расійскіх і ўкраінскіх губерняў.

У 1790 годзе ў вёсцы было 22 двары і 109 «душ» сялян-прыгонных. З года ў год вёска расла, насельніцтва павялічвалася, усё больш «з’яўляецца ўзгадак пра вёску Залата Балка». Вядучай галіной эканомікі было земляробства. Землеўладальнікі пачалі араць вялізныя плошчы цаліновай стэпі. Вытворчасць таварнага збожжа (галоўным чынам пшаніцы), якое мела збыт ўнутры краіны, а таксама ішла на экспарт, штурхала генерал-паручніка адводзіць велізарныя плошчы зямлі пад пшаніцу. Попыт еўрапейскага рынку на поўсць заахвоціў яго разводзіць авечак, пераважна танкарунных.

У 1795 годзе на карце Херсонскага павета значыцца сяло Залата Даліна, якое налічвала 238 душ насельніцтва[1]. Імкнучыся атрымаць як мага больш таварнага збожжа, памешчыкі пашыралі пасяўныя плошчы за кошт землекарыстання сялян. Даведзеныя да збяднення, найбяднейшыя сяляне вялі свае гаспадаркі вельмі прымітыўна. Большасць з іх не мела ніякага інвентару. Вялікім бедствам была засуха, частыя неўраджаі.

З 1799 года па 1856 год засухі паўтарыліся 21 раз. Стэп памірала ад смагі, сяляне — з голаду. Становішча сялян было бядотным.

XIX стагоддзе

У 1810 годзе у прысутнасці самога памешчыка былі дакладна ўсталяваныя межы зямельнай дачы вёскі Залата Балка і плошча аранай зямлі з сенечнымі пакосамі, гэта складала шэсць тысяч дзесяцін. У вёсцы было 44 двары, 125 «душ мужчынскага полу» і 113 «жаночага». Медыцынская дапамога для пераважнай большасці насельніцтва краю была недаступнай. Праз недаяданне, цяжкі звычайны клімат, нездавальняючыя жыллёвыя ўмовы, адсутнасць якога-небудзь добраўпарадкавання населенага пункта, шырока распаўсюджваліся эпідэмічныя хваробы. Часта ўспыхвалі эпідэмічныя захворванні. Смяротнасць сярод насельніцтва, перш за ўсё дзяцей, была высокай.

У 1827 годзе ў вёсцы быў пабудаваны каменны Узнясенскі малітоўны дом[2].

Паселішча вёскі Залата Балка без спецыяльнага плана. Асноўнай ежай большасці насельніцтва быў хлеб, яго параўноўвалі з сонцам, называлі святым. Казалі: «Хлеб — усяму галава». Беднякам хлеба і кукурузы з сабранага ўраджаю ледзь хапала на 8 месяцаў. Таму яго выпякалі з сумесі рознай мукі — ячменнага, просяного і вотруб’я. У серадняцкіх гаспадарках пшанічны і жытні хлеб спажывалі на ўвесь год. Яйкі, алей, птушка ішлі на продаж, каб выплаціць падаткі і набыць самыя неабходныя прылады і хатняе начынне. У вёсцы сушылі і вялілі на сонцы рыбу, таксама салілі яе.

Крымская вайна

Падчас Крымскай вайны (1853—1856), якая вялася царскай Расіяй супраць кааліцыі дзяржаў у складзе Англіі, Францыі, Турцыі і Сардзінскага каралеўства за пашырэнне ўмацаванне пазіцый у раёне Блізкага Усходу і Балкан, вёска Залата Балка апынулася адным з бліжэйшых тылоў, дзе засяроджваліся Ваенныя рэзервы, склады боепрыпасаў, праз вёску праходзілі войскі і апалчэнцы на абарону Севастопаля. Вайна яшчэ больш пагоршыла эканамічнае становішча сялян. У сувязі з мабілізацыяй рэкрутаў і павялічэннем падаткаў сялянскія гаспадаркі руйнаваліся: частыя засухі, сухавеі, а з імі і неўраджаі станавіліся пастаяннымі спадарожнікамі іх жыцця.

Перыяд ад сялянскай рэформы і да канца XIX стагоддзя

У 1856 годзе па статыстычных дадзеных Херсонскага губернскага земства ў сяле Залата Балка было ўжо 118 двароў, 648 жыхароў, з іх: 311 — мужчын, 337 — жанчына. Нізкая прадукцыйнасць працы прыгонных сялян не задавальняла растучых патрэбаў памешчыцкіх гаспадарак у рабочай сіле. Таму яшчэ ў дарэформенны перыяд памешчыкі выкарыстоўвалі працу батракоў. Гэта былі пераважна збяднелыя сяляне з паўночных губерняў Украіны, якіх гналі на заробкі. «Тэрміновым» сельскагаспадарчым рабочым даводзілася працаваць ад відна да відна за мізэрную плату атрымлівалі 15 рублёў.

Праз рэформы 1861 года, большасць зямлі засталося ў памешчыкаў. Па ўсталяваных памерах душавых надзелаў сяляне атрымалі 5,5 дзесяцін рэвізскай душы. Памешчык выдаваў сялянам горшыя землі. За атрыманыя надзелы яны ўносілі выкупныя плацяжы. Яны штогод плацілі дзяржаве валасныя і мірскія і іншыя падаткі, ўносілі выкуп за надзелы, атрыманыя ад памешчыка. Прычым да афармлення выкупу яны лічыліся часова абавязанымі і павінны былі выконваць розныя павіннасці на карысць гаспадара.

Пасля рэформы 1861 года насельніцтва ў вёсцы значна павялічыліся. Сюды на поўдзень, пацягнулася сялянства з неўрадлівых губерняў (Чарнігаўскай, Арлоўскай). У пачатку 1863 года сяляне вёскі выявілі «адкрытую ня паруку», жадаючы атрымліваць зямлю на кабальных умовах. Сяляне заявілі: «гэтая воля для нас горш няволі». Былыя прыгонныя падпалілі сцірты панскага аўса і сена, а таксама авечкавую ферму. У Залатой Балцы насельніцтва ў 1887 годзе вырасла да 1112 чалавек, дзейнічала земская школа, у якой налічвалася 46 вучняў, а ў блізкіх вёсках не было школ, асноўная маса была непісьменнай.

Земская школа была пабудавана ў 1888 годзе. Першымі настаўнікамі былі: святар, ён жа настаўнік школы Любінскі Дзмітрый, другім настаўнікам быў Аляксандр Барэйнагорскі[3]. Хоць вёска Залата Балка была цэнтрам Золата-Балкоўскай воласці і ў пачатку XX стагоддзя мела каля 1160 жыхароў, бальніцы ў ім не было, дзейнічаў толькі земскі фельчарскі пункт. Большасць населення заставалася непісьменным, хоць у сяле налічвалася дзве школы.

У 1888 годзе ў вёсцы налічваюцца 289 двароў, 1160 жыхароў (596 мужчын і 566 жанчын), валасная ўправа, праваслаўная царква, земская народная школа (вучняў 107, з іх 91 хлопчыкаў і 16 дзяўчынак), земская паштовая станцыя, фельчар, рыбны завод, хлебны свіран, дзве лаўкі, карчма. Да чыгуначнай станцыі 80 вёрст, прыстань Малі Гырла — 4 вёрст. Маючы вострую патрэбу ў грошах, неабходных для выплаты выкупных плацяжоў, шматлікіх падаткаў, арэнды зямлі, сяляне вымушаныя былі прадаваць не толькі лішкі, але і неабходныя ім прадукты сваёй працы. І ўсё ж грошай не хапала. Сяляне згалелі.

Капіталізаваныя памешчыцкія гаспадаркі шырока выкарыстоўвалі наёмную працу. Ахвотна бралі тых, у каго не засталося ў торбе нават кавалка хлеба. Парабкам даводзілася спажываць самыя танныя малаякасныя стравы. Самым распаўсюджаным быў кандёр — суп з просам. Ужывальнымі стравамі былі таксама зацірка, мамалыга, боршч, галушкі, прасяная, ячная або кукурузная кашы, як правіла, незапраўленыя тлушчам. Клёцкі звычайна рыхтаваліся насеянай ячнай мукі, з іх тырчалі асцюкі таму найміты называлі іх «няголенымі». Толькі ў святочныя дні работнікам у нязначнай колькасці давалі на абед мяса і малако. Працоўны дзень доўжыўся 10 гадзін, заработная плата была нізкай. Горш за ўсё жылося жабракам, якія траплялі ў кабалу да багатыроў. Восенню ў вёсцы адбываліся дзясяткі таргоў, калі за нявыплату даўгоў прадавалася з малатка маёмасць сялян. Памешчыкі за бясцэнак арандавалі маёмасць сялян.

Сялянскае паўстанне 1898 года

На канец XIX стагоддзя, у 1898 годзе ў Залатой Балцы адбыўся разгром памешчыцкай эканоміі, які прагрымеў на ўвесь поўдзень Украіны. Кіраўнік эканоміі памешчыкі Ізмайлава, Савельеў жорсткага прыгнятаў сялян вёскі, не здаваў зямлю ў арэнду, якія былі яму не даспадобы, забіраў самавольна сельскую жывёлу, займаўся незаконнымі паборамі і гэтак далей. І вось 31 мая 1898 годзе калі служачыя маёнтка выганялі сялянскіх коней, сяляне вялікім натоўпам, каля 200 чалавек, узброены палкамі на чале з селянінам Яфрэмам Зуем напалі на служачых і пагражалі разгромам, патрабавалі выдаць коней. Служачыя схаваліся за варотамі. Сяляне паламалі вароты і разграмілі эканомію. Паўстанне было жорстка задушана. У Херсонскіv «Поўдні» 8 чэрвеня 1899 года паведамлялася, што пасля года следства і турэмнага зняволення з 24 мяцежнікаў (як іх звалі) разгрому 19 прысуджаны да пазбаўлення ўсіх правоў і адданы ў арыштанцкія роты, а тры да пажыццёвага зняволення[4].

У 1899 годзе землі сялян Залатой Балкі былі ўладаннямі княгіні Святаполк-Мірскай, якія налічвалі каля 8190 дзесяцін зямлі. Зямлю апрацоўвалі наймітамі.

XX стагоддзе

У 1905 год быў адным з самых цяжкіх перыядаў у жыцці сялян. На вотруб’е ў асноўным перасіліліся мясцовыя багацеі. Не маючы цяглавай сілы, бяднота прадавала або здавала ў арэнду свае зямельныя надзелы. Каб пракарміцца, спустошаныя сяляне вымушаны былі батрачыць.

Вясной і летам 1905 года сяляне патрабавалі ўсеагульнага выбарчага права, зніжэння падаткаў і арэнднай платы. Яны звярталіся і да больш рашучых метадаў барацьбы: захопу памешчыцкіх зямель, выпасу жывёлы.

16 снежня 1906 года было здейснен напад на эканомію «Шчэўлеватам» дзе было ўзята 17 авечак на суму 119 руб. А 17 снежня напад паўтораны, але ўжо ўзяты 103 авечкі на суму 721 руб. У добрых дамах, крытыя чырвонай чарапіцай, бляхай, жылі больш багатыя жыхары вёскі і гандляры. У вёсцы была царква, пабудаваная на сродкі сялян, валасная ўправа, крамы.

Вясковая бедната жыла, пераважна ў зямлянках, зведзеных з саман і пакрытых саломай або чаротам. Свае дамы яна ўпрыгожвала роспісам, у прыватнасці па-майстэрску размалёўвалі коміны і ліштву. У кожным доме на сценах віселі вышытыя ручнікі, на якіх пераважаў раслінны арнамент, маляваліся дняпроўскія затокі, лебедзі.

У 1906—1907 гадах у вёсцы Залата Балка быў 251 двор, насельніцтва: 842 мужчыны, 796 жанчыны, належала ім 539 дзесяцін зямлі[5]. Шмат сялян было беззямельных і малазямельных. З прадстаўленых вышэй дадзеных вынікае, што ім належыла толькі па дзве дзесяціны на двор зямлі.

Увядзенне сталыпінскай аграрнай рэформы узмацніла далейшы працэс размяшчэнне вёскі, спрыяла росту заможных сялян. Мясцовыя багацеі прыбралі да сваіх рук зямельныя ўчасткі сельскай беднасці. Яны забіралі зямлю ў спустошаных падаткамі сялян, а потым здавалі ім жа ў арэнду. Беззямельныя сяляне папаўнялі шэрагі парабкаў, якія ў пошуках заробкаў ішлі наймацца на працу ў памешчыцкія эканомій і да заможных сялян, ці ж з’язджалі ў гарады.

Напярэдадні Першай сусветнай вайны Залата Балка ўжо была вялікай вёскай з насельніцтвам 1700 чалавек. Вёска размяшчалася ў балцы, за рэльефам балкі размешчаны тры вуліцы. Тут размяшчаліся валасная ўправа, прыватныя крамы, стаялі дыхтоўныя дамы мясцовых багатыроў. Большасць жыхароў вёскі, жыла ў мазанках: пабудаваныя з саману, мелі гліняныя падлогі і дах, маленькія акенцы. У доме стаяла самаробная драўляная мэбля — лаўка, ложак. Мазанкі былі пакрытыя чаротам або саломай.

Перыяд Першай сусветнай вайны

Падчас Першай сусветнай вайны насельніцтва вёскі Залата Балка значна скарацілася з прычыны мабілізацыі ў дзеючую армію многіх мужчын прызыўнога ўзросту. Нямала з іх загінула ў баях, або трапляла ў палон. У вёсцы засталіся жанчыны, дзеці і старыя. Ім было не пад сілу апрацоўваць зямлю прымітыўнымі прыладамі і пры недахопе цягловай сілы.

Напярэдадні Кастрычніцкай рэвалюцыі ў 1917 годзе ў вёсцы Залата Балка значыцца 270 двароў, насельніцтва: 722 — мужчыны, 871 — жанчыны[6].

Сучаснасць

У 2022 годзе сяло было акупаванае расійскімі войскамі падчас поўнамаштабнага ўварвання РФ ва Украіну. Была вызвалена сіламі УСУ 3 кастрычніка 2022 года[7].

Перасяленне украінцаў з тэрыторыі Заходняй Украіны

У 1951 годзе ў выніку Савецка-польскага абмену ўчасткамі тэрыторый на тэрыторыю Залатой Балкі былі гвалтоўна пераселены жыхары сяла Крыўка, Ніжне-Устрыцкага раёна, Драгобыцкай вобласці (цяпер тэрыторыя Польшчы, Бершадскі павет, Гміна Летавішча).

Нават сёння тая частка вёскі, на якой жывуць перасяленцы і іх нашчадкі, у народзе называецца «Крыўка».

Насельніцтва

Згодна з перапісам УССР 1989 года колькасць насельніцтва вёскі складала 1692 чалавекі, з якіх 807 мужчын і 885 жанчын.

За перапісам насельніцтва Украіны 2001 года ў сяле пражывала 1611 чалавек.

Мова

Размеркаванне насельніцтва па роднай мове па дадзеных перапісу 2001 года:

Сімволіка

Зацверджана 19 сакавіка 2012 года рашэннем № 142 сесіі сельскага савета.

Герб

У блакітным полі залатая казацкая лодка-байдак пад ветразем на залатой хвалі, над лодкай 3 залатых кветкі стэпавага цюльпана Шрэнка, адзін над двума; ў зялёнай базе —залаты сялянскі плуг-арала. Шчыт апраўлены дэкаратыўным картушам i увенчаны сельскай каронай. Унізе картуша хвалістая срэбраная стужка з надпісамі «Золота Балка» і датай «1780». Вакол стужкі з абодвух бакоў жоўтыя кветкі цюльпанаў з зялёнымі сцебламі і лісцем.

Галоўнай фігурай герба з’яўляецца залаты казацкі байдак, які рухаецца наперад па залатой хвалі, тым самым злучаючы старажытную гісторыю з сучаснасцю і будучым жыхароў вёскі. Лодка-байдак сімвалізуе казацкае мінулае паселішча, у якім стаялі вартавыя пасты Сечы. Зверху байдак паўкругам абдымаюць выявы трох стылізаваныя залатыя кветакі цюльпаны Шрэнка (Іншая назва — Скіфскі цюльпан). Яны сімвалізуюць тры вёскі: Малі Гырла, Велыкі Гырла і Залата Балка, якія падчас стварэння Кахоўскага вадасховішча 1952 года былі перанесены на новае месца і ўтварылі вёску з назвай Залата Балка. Плуг-арало адлюстроўвае старажытную легенду краю пра тое, што степнякам-скіфам з неба ўпаў залаты плуг, тым самым ператварыўшы іх з качэўнікаў у аратыя[8].

Сцяг

Квадратнае палотнішча падзеленае гарызантальна на два полі — сіняе і зялёнае ў прапорцыях 2:1; у сінім полі тры жоўтых кветкі стэпавага цюльпана Шрэнка, адзін над двума; у зялёным полі — жоўты плуг-арала[9].

Зноскі

1. ↑ [список населёных мест Херсонского уезда, приложение VIII. С. 145]
2. ↑ Інгульський степ. Збірник Архівавана 20 січня 2022. / Упорядник В. А. Сердюк. — К.: Ярославів Вал, 2018. — 456 с.
3. ↑ [за статистичним довідником «Список населёных мест Херсонской губернии, издание Губернского Статистического комитета Херсон, 1896 года»]
4. ↑ [із статей газети «Радянська партія» від 4.01.1964 року, наукового співробітника обласного архіву З. Орлової], додатковий текст.
5. ↑ [дані про економічне положення поселень Херсонського повіту в сільськогосподарському відношенні подворовим спискам уїздної Земельної комісії в 1906 — 1907 роках, м. Херсон, 1908 року видання Херсонського повітового земства]
6. ↑ [список населення міст Херсонської губернії за даними Всеросійського сільськогосподарського перепису 1916 року Херсонського уїзду, видання Херсонської земельної управи, м. Херсон, 1917 року]
7. ↑ Українські воїни підняли державний прапор над Золотою Балкою Херсонської області(укр.) . РБК-Украина. Праверана 3 кастрычніка 2022.
8. ↑ Опис герба на сайті heraldry.com.ua (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 4 січня 2016. Праверана 4 січня 2016.
9. ↑ Опис прапора на сайті heraldry.com.ua (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 4 січня 2016. Праверана 4 січня 2016.

Спасылкі

• Надвор’е ў вёсцы Залата Балка Архівавана 21 студзеня 2022.