Славатычы (Польшча)

У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Славатычы (значэнні). Славаты́чы (польск.: Sławatycze) — вёска ў Польшчы, на рацэ Буг, за 50 км ад Бялы Падляскай, каля беларуска-польскай граніцы. Уваходзіць у склад Бяльскага павета Люблінскага ваяводства, сядзіба вясковай гміны Славатычы. Насельніцтва на 2006 год — 2738 чалавек.

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Першы пісьмовы ўспамін пра Славатычы датуецца 1499 годам. Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай 1565—1566 гадоў яны ўвайшлі ў Берасцейскі павет Берасцейскага ваяводства.

У XVI стагоддзі Славатычы перайшлі ад Ляшчынскіх да Радзівілаў. У 1577 годзе горад атрымаў магдэбургскае права, а 15 лютага 1693 года — герб «у залатым полі чорны арол пад княжацкай мітрай, на грудзях якога блакітны шыльд з гербам „Ражкі“»[1].

Пад уладай Расійскай імперыі

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай у 1795 годзе Славатычы апынуліся ў складзе Аўстрыі, з пачатку XIX стагоддзя — у складзе Расійскай імперыі, ва Уладаўскім павеце Сядлецкай губерні. Гэта адарвала мястэчка ад губерняў з пераважна беларускім насельніцтвам. На 1827 год у Славатычах было 249 будынкаў, на 1864 год — 207.

У часы Першай сусветнай вайны ў 1915 годзе Славатычы занялі нямецкія войскі.

Найноўшы час

Згодна з Рыжскім мірным дагаворам 1921 года Славатычы апынуліся ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі. З пачаткам Другой сусветнай вайны ў 1939 годзе Славатычы занялі войскі Трэцяга Рэйха.

У 1944 годзе Славатычы занялі савецкія войскі, пасля чаго іх зноў перадалі Польшчы.

Насельніцтва

• XIX стагоддзе: 1827 год — 1602 чал.; 1864 год — 1923 чал.[2]
• XXI стагоддзе: 2006 год — 2738 чал.

Славутасці

• Касцёл Маці Божай Ружанцовай (1913—1919)
• Могілкі: каталіцкія, праваслаўныя, іўдзейскія
• Царква Покрыва Багародзіцы (1910—1912; мураўёўка)

Страчная спадчына

• Царква Покрыва Багародзіцы (XVIII ст.)

Галерэя

• Краявіды Славатычаў
• Касцёл Маці Божай Ружанцовай
• Інтэр’ер касцёла
• Пакроўская царква
• Інтэр’ер царквы

Зноскі

1. ↑ Цітоў А. Геральдыка беларускіх местаў (XVI — пачатак XX ст.). — Мн.: Полымя, 1998. С. 232.
2. ↑ Chlebowski B. Sławatycze // Słownik geograficzny… T. X. — Warszawa, 1889. S. 773.

Літаратура

• Цітоў А. Геральдыка беларускіх местаў (XVI — пачатак XX ст.). — Мн.: Полымя, 1998.— 287 с. ISBN 985-07-0131-5.
• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom X: Rukszenice — Sochaczew. — Warszawa, 1889.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Славатычы (Польшча)