Нямянчыне

Нямянчыне (літ.: Nemenčinė, польск.: Niemenczyn, традыцыйная беларуская назва — Немянчын) — горад у Літве, пры ўпадзенні рэчкі Нямянча ў Вілію. Цэнтр гарадской і сельскай сянюній Вільнюскага раёна Вільнюскага павета. Насельніцтва 5879 чал. (2009). Знаходзіцца за 20 км на паўночны ўсход ад Вільнюса; на шашы Вільнюс — Швянчоніс.

Назва

Тапонім «Немянчын» утварыўся ад назвы рэчкі Немянчынка (Нямянча). Тым часам гідронім выводзяць з літоўскай мовы як спалучэнне выразу «не мана», што азначае «не маё», і слова «чынай», што азначае «тут». Абапіраючыся на такую інтэрпрэтацыю, даследчыкі мяркуюць, што рэчка была мяжою паміж старажытнымі княствамі. Іх меркаванне падмацоўвае даўняе гарадзішча з I—IV стагоддзяў, якое знаходзіцца за 1,5 км на поўнач ад Немянчына[1].

Гісторыя

Першы пісьмовы ўспамін пра Немянчын датуецца 1338 годам. У 1387 годзе вялікі князь літоўскі Ягайла заснаваў тут першы касцёл. У 1434 годзе паселішчам валодаў Андрэй Саковіч.

У 1557 годзе мясцовых жыхароў вызвалілі ад падаткаў з наданнем абавязку ўтрымліваць масты праз Вілію. Паводле звестак за 1569 год Немянчын знаходзіўся ва ўладанні вялікіх князёў. У 1766 годзе з мястэчка, а таксама вёсак Немянчын і Геяны ўтварылася асобнае нягродавае староства[2]. 27 красавіка 1794 года паміж паўстанцамі Тадэвуша Касцюшкі і расійскімі войскамі адбылася бітва пад Немянчынам.

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795) Немянчын апынуўся ў складзе Расійскай імперыі, у Віленскім павеце. У часы вызваленчага паўстання (1830—1831) у ваколіцах мястэчка адбыліся сутычкі з расійскімі войскамі.

У 1920 годзе Немянчын апынуўся ў складзе Сярэдняй Літвы, у 1922 годзе — у складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, дзе стаў цэнтрам гміны Віленска-Троцкага павета Віленскага ваяводства.

У 1939 годзе Нямянчыне апынулася ў складзе Літвы, дзе 10 кастрычніка 1955 атрымала статус горада. У 2004 адбылося афіцыйнае зацверджанне гарадскага герба.

Насельніцтва

• XIX стагоддзе: 1867 — 420 чал.[3]
• XX стагоддзе: 1959 — 2081 чал.; 1970 — 3139 чал.; 1976 — 3700 чал.; ; 1979 — 4075 чал.; 1989 — 5612 чал.
• XXI стагоддзе: 2001 — 5892 чал., з іх 56,3 % палякаў, 24,2 % літоўцаў, 12,1 % рускіх, 7,2 % беларусаў; 2009 — 5879 чал.

Інфраструктура

У Нямянчыне працуюць 2 гімназіі, гарадская і дзіцячая бібліятэкі, тэатр. У першую суботу сакавіка ў месце праходзіць кірмаш «Немянчынскі Казючык».

Турыстычная інфармацыя

У Нямянчыне дзейнічае Этнаграфічны музей Віленшчыны.

Славутасці

• Касцёл Святога Міхаіла Архангела (1855)
• Могілкі каталіцкія, капліца

Месты-сябры

• Венгажэва, Польшча
• Сувалкі, Польшча
• Дэсау-Рослау, Германія
• Аструда, Польшча

Зноскі

1. ↑ Уладзімір Міхневіч. Немянчын — горад на «нічыёй зямлі»(недаступная спасылка) // «Беларуская рэдакцыя Польскага Радыё», 23 сакавіка 2009.
2. ↑ Niemenczyn // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VII: Netrebka — Perepiat. — Warszawa, 1886. S. 85—86.
3. ↑ Неменчинъ // Географическо-статистический словарь Российской империи. T. 3: Лаарсъ — Оятъ. — СПб, 1867. С. 415.

Літаратура

• Niemenczyn // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VII: Netrebka — Perepiat. — Warszawa, 1886. S. 85—86.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Нямянчыне