wd wp Пошук:
    ⬜

    Мір (Карэліцкі раён)

    Мір[2] — гарадскі пасёлак у Карэліцкім раёне Гродзенскай вобласці Беларусі. Знаходзіцца за 26 км на паўднёвы ўсход ад Карэлічаў, за 17 км ад чыгуначнай станцыі Гарадзея; на аўтамабільнай дарозе Парачаны — Навагрудак — Нясвіж Р11. Рэспубліканская дарога Р64 злучае Мір з раённым цэнтрам Стоўбцы. Да нашага часу тут захаваўся знакаміты замак Ільінічаў і Радзівілаў — аб’ект Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА. Насельніцтва 2 305 чал. (2017)[3].

    Назва

    Існуе некалькі меркаванняў датычна паходжання тапоніму «Мір». Беларускі географ В. Жучкевіч лічыў, што назва паселішча, імаверна, утварылася ад слова сацыяльнага значэння «мір» — калектыў удзельнікаў грамадства, часам раўназначнага паняццю «грамады»[4]. На думку В. Калніна тапонім мае звязкі з словам «эмір» (паводле наймення военачальніка аддзелу ваяроў-татараў, што размяшчаліся тут). Згодна з меркаваннем Уладзіслава Сыракомлі, паселішча атрымала сваю назву паводле простага значэння слова «мір» (у гэтай мясцовасці праходзіла мяжа паміж Руссю і Літвой, аднак невядомым застаецца факт складання тут якой-небудзь мірнага дагавора)[5]. На думку некаторых даследчыкаў, назва паселішча пайшла ад лацінскага слова «mirum», што перакладаецца як «цуд»[6].

    Таксама вядома, што пасяленні вясковага тыпу ў X—XI стст. у гістарычных хроніках (напр. «Аповесць мінулых часоў») завуцца «пагост» або «мір» (у лясной паласе)[7].

    Гісторыя

    Упершыню згадваецца пад 1395 годам[8], калі крыжакі на чале з Конрадам фон Юнгінгенам зруйнавалі паселішча. Па нападзе вялікі князь Вітаўт даў “двор” Мір свайму брату Жыгімонту Кейстутавічу, які ў 1434 годзе ўжо як вялікі князь надаў Мір свайму паплечніку, віленскаму кашталяну Пятру Сеньку Гедыгольдавічу.

    З 1486 года Мір быў уладаннем Ільінічаў, якія абнеслі “двор” землянымі валамі. Таксама яны ўмацавалі і само паселішча, што мела чатыры брамы ў кірунках асноўных дарог – Замкавая, Віленская, Мінская і Слонімская. У 1520-я гады Юрый Ільініч заклаў Мірскі замак, першы пісьмовы ўспамін пра які датуецца 1527 годам. У 1553 годзе мястэчка стала сталіцай Мірскага графства, калі Ілінічы атрымалі графскі тытул ад імператара Фердынанда I[9]. У 1569 годзе, паводле тэстамента Ю. Ілініча (малодшага), Мір перайшоў да М. К. Радзівіла «Сіроткі», які заснаваў тут Мікалеўскі касцёл (1585) і Траецкую царкву (1595).

    У Міры жыло шматнацыянальнае насельніцтва. Мясцовыя татары займаліся агародніцтвам, гарбарствам, рымарствам; яўрэі — гандлем і пазыкамі; цыганы — конным промыслам; а русіны — пераважна рамяством. На мірскія кірмашы сцякаліся тавары і купцы з ВКЛ, Польшчы, Расіі, Германіі.

    27 снежня 1579 кароль і вялікі князь Стэфан Баторый надаў Міру Магдэбургскае права (няпоўнае). З 1589 горада знаходзілася ў складзе Нясвіжскай ардынацыі Радзівілаў, якія ў кан. XVI — пач. XVII стст. узвялі з трох бакоў тутэйшага замка бастыёны, з паўднёвага боку зрабілі сажалку, на поўнач ад бастыённых умацаванняў заклалі рэгулярны італьянскі парк. У замку да ўяздной вежы дабудавалі перадбрам’е, на дзядзінцы пры паўночных і ўсходніх мурах у стылі Рэнесансу ўзвялі 3-павярховыя палацавыя карпусы, над замкавымі сценамі надбудавалі галерэі з байніцамі[10].

    Падчас Трынаццацігадовай вайны ў 1655 казакі І. Залатарэнкі зруйнавалі Мір[9]. Па ваенных спусташэннях на канец XVII ст. тут было 478 двароў, 4 рамесныя цэхі, працавалі рамеснікі 49 спецыяльнасцей[9]. У 1705 пры Траецкай царкве Караль Станіслаў Радзівіл заснаваў базылянскі кляштар. У Вялікую Паўночную вайну (1700—1721) горада пэўны час займалі войскі караля Швецыі Карла XII. У 1-й пал. XVIII ст. Радзівілы заснавалі тут палатняныя, суконныя і ткацкія майстэрні.

    У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795) Мір апынуўся ў складзе Расійскай імперыі, у Навагрудскім павеце Мінскай губерні. Статус паселішча панізілі да мястэчка. У 1828 расійскія ўлады падаравалі яго Вітгенштэйнам, з 1891 — ва ўладанні Святаполк-Мірскіх.

    • Даўнія графічныя выявы Міра
    • Замак. Літаграфія з малюнка Ф. М. Сабешанскага, 1849Замак. Літаграфія з малюнка Ф. М. Сабешанскага, 1849
    • Замак. К. Русецкі, 1853Замак. К. Русецкі, 1853
    • Замак. Н. Орда, XIX ст.Замак. Н. Орда, XIX ст.
    • Замак. Літаграфія з акварэлі Н. ОрдыЗамак. Літаграфія з акварэлі Н. Орды
    • Замак. Літаграфія з акварэлі Н. ОрдыЗамак. Літаграфія з акварэлі Н. Орды
    • Замак. К. Памяноўскі, 1877Замак. К. Памяноўскі, 1877
    • Замак. Ф. Бжазоўскі, XIX ст.Замак. Ф. Бжазоўскі, XIX ст.
    • Касцёл. Ф. Бжазоўскі, XIX ст.Касцёл. Ф. Бжазоўскі, XIX ст.

    Станам на 1886 у Міры было 2 царквы, 7 сінагог, мячэць, павятовае вучылішча, школа, паштовая станцыя, заезны дом, 74 крамы[11]. У 1893 тут збудавалі вінакурны завод. У кан. ХIХ — пач. ХХ стст. у мястэчку праводзілася 2 буйныя кірмашы (у лютым і ў траўні), куды з’яжджаліся сяляне нават з вёсак наваколля Мінска[12]. 1—4 красавіка 1919 адбылося антыбальшавіцкае паўстанне, у выніку якога загінула 25 паўстанцаў і 30 чэкістаў[13].

    Згодна з Рыжскім мірным дагаворам (1921) Мір апынуўся ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, дзе стаў цэнтрам гміны Стаўбцоўскага павета Навагрудскага ваяводства. За польскім часам тут меліся паштовая ўправа, гродскі суд, 7-класная школа.

    У 1939 Мір увайшоў у БССР, дзе ў 1940 стаў цэнтрам раёна Баранавіцкай, з 1954 — Гродзенскай вобласці (у 1956 Мірскі раён скасавалі). У Другую сусветную вайну з 26 чэрвеня 1941 да 4 ліпеня 1944 мястэчка знаходзілася пад нямецкай акупацыяй.

    У 2000 Мірскі замак уклучылі ў спіс Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА. У 2002 тут прайшло свята «Дзень беларускага пісьменства». З 2003 пачаў праводзіцца рэгулярны Рэгіянальны фестываль мастацтваў «Мірскі замак». 24 снежня 2008 года на аснове гарадскога пасёлка створаны аграгарадок[14].

    Уладзіслаў Сыракомля ў Міры пачуў аповед, які лёг у аснову яго байкі «Паштальён». Якуб Колас апісаў мясцовы каларыт у паэме «Сымон-музыка».

    • Мястэчка на старых здымках
    • ПанарамаПанарама
    • ЗамакЗамак
    • ЗамакЗамак
    • Касцёл Св. МікалаяКасцёл Св. Мікалая
    • Ратуша, з архіва Ю. ЧантурыіРатуша, з архіва Ю. Чантурыі
    • Руіны палаца Святаполк-МірскіхРуіны палаца Святаполк-Мірскіх
    • РынакРынак
    • МячэцьМячэць

    Насельніцтва

    • 2005 — 2,5 тыс. чал.
    • 2008 — 2,4 тыс. чал.
    • 2016 — 2 250 чал.[15]
    • 2017 — 2 305 чал.[3]

    Славутасці

    Вядомыя асобы

    Гл. таксама

    Зноскі

    1. ↑ Численность населения на 1 января 2022 г. и среднегодовая численность населения за 2021 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов, поселков городского типа — Национальный статистический комитет Республики Беларусь, 2022.
    2. ↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9 (DJVU).
    3. 1 2 Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2017 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2016 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу(руск.) . Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (29 сакавіка 2017). Праверана 3 красавіка 2017.
    4. ↑ Жучкевич В. А. Краткий топонимический словарь Белоруссии. — Мн.: Изд-во БГУ, 1974. С. 234—235.
    5. ↑ Архіўная копія(руск.)  (недаступная спасылка). Исторический проект Мир-Несвиж.com. Архівавана з першакрыніцы 2 кастрычніка 2013. Праверана 21 верасня 2012.
    6. ↑ Марына Кузьміч. Няхай яблыні ў Міры цвітуць!(недаступная спасылка) // «Народная газета» № 159 (4827), 26 жніўня 2008.
    7. ↑ Разалія Александровіч. Татарскі след у назвах зямлі беларускай // «Беларусь у ХХ стагоддзі». Вып. 3. — Мн.: 2004.
    8. ↑ Решение Кореличского районного Совета депутатов от 22 декабря 2006 г. № 125 «Об утверждении программ социально-экономического развития поселков городского типа Кореличи и Мир на 2006—2010 годы»
    9. 1 2 3 Мір // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Т. У. Бялова (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2010. — Т. 3: Дадатак. А — Я. — С. 352. — 696 с. — ISBN 978-985-11-0487-7 (т. 3), ISBN 985-11-0315-2.
    10. ↑ Калнін В. Мірскі замак // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 314. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
    11. ↑ Міхаіл Гурын. Мір // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 5: М — Пуд / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1999. — 592 с.: іл. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0141-9. С. 205.
    12. ↑ «Была такая вёска…» // Мікалай Улашчык. Выбранае / Уклад. А. Каўка, А. Улашчык. — Мн.: «Беларускі кнігазбор», 2001. С. 86.
    13. ↑ Мірскае паўстанне // Віцьбіч, Ю. Антыбальшавіцкія паўстанні і партызанская барацьба на Беларусі. — Вільня: Gudas, 2007.
    14. ↑ Решение Кореличского районного Совета депутатов от 24.12.2008 № 92 «О преобразовании деревни Оюцевичи и городского поселка Мир Кореличского района в агрогородки» Архівавана 14 сакавіка 2016.
    15. ↑ Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2016 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2015 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу(руск.) . Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (30 сакавіка 2016). Праверана 3 красавіка 2017.

    Літаратура

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі:
    Катэгорыя·Населеныя пункты Беларусі з насельніцтвам з Вікідадзеных Катэгорыя·Населеныя пункты Карэліцкага раёна Катэгорыя·Населеныя пункты паводле алфавіта Катэгорыя·Пасёлкі гарадскога тыпу Гродзенскай вобласці
    Змесціва гэтай старонкі з праектаў амерыканскага фонда «Вікімедыя» дасяжнае пад сукупнай ліцэнзіяй CC BY-SA 3.0 і GFDL.
    Энцыклапедычны партал «Месцы беларускія» miescy.viedy.be